Μια κοινότητα διαλόγου ανοιχτή.Για όλα και σε όλους. Χωρίς διευθυντήρια. Χωρίς «εμπόρους» ή «πελάτες». Χωρίς «κρυφά» χαρτιά , σχέδια ή σκέψεις. Με μια μοναδική λεπτή κόκκινη κλωστή να τη δένει. Την αγάπη για την πόλη μας. Με στόχο να γίνουμε Ενεργοί Πολίτες ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ της πόλης που θέλουν και μπορούν. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος τίτλος τιμής από τον Πολίτη.

SEARCH

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Καιρός για ξεσκαρτάρισμα...

γράφει η Νάνσυ Νάσκου
    Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ανοίγουμε τα πατάρια, τις ντουλάπες, τις βαλίτσες, τα κουτιά αποθήκευσης και βγάζουμε τα καλοκαιρινά ρούχα και φυσικά κάνουμε και το απαιτούμενο ξεσκαρτάρισμα.
    Ποια μας κάνουν ακόμα, ποια... στένεψαν και θα τα δώσουμε, ποια δεν είναι πια στη μόδα και δεν τα θέλουμε. Βουνά τα ρούχα επάνω στα κρεβάτια μέχρι να βρουν ξανά τη θέση τους στην φρεσκοκαθαρισμένη και μοσχοβολιστή ντουλάπα μας.
    Κάθε βουνό από ρούχα είναι και μια κατηγορία. Τα στενά, τα φαρδιά, τα παλιά, τα καινούργια, τα ωραία, εκείνα που δεν μας αρέσουν και τόσο, εκείνα που θα χαρίσουμε, εκείνα που θα πετάξουμε. Όπως ακριβώς κάνουμε και με τους ανθρώπους. Ή τουλάχιστον όπως θα έπρεπε να κάνουμε.
    Γιατί ξέρετε με τα ρούχα μας είναι πολύ ευκολότερο το ξεσκαρτάρισμα απ' ό,τι με τους ανθρώπους. Και σ' αυτή την περίπτωση μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι μας κάνουν, ποιοι δεν μας κάνουν, ποιοι μας στάθηκαν, ποιοι εξαφανίστηκαν όταν τους χρειαζόμασταν δίπλα μας, ποιοι ήταν εκεί για μας, ποιοι ήταν εκεί για τον εαυτό τους, ποιοι ήρθαν και πέρασαν και ποιοι ήρθαν για να μείνουν.
    Όμως, η ανθρώπινη φύση είναι περίεργο... τρένο. Αρνείται να ξεκόψει παρότι ξέρει την αλήθεια. Όχι τόσο γιατί είμαστε κατά βάση καλοί άνθρωποι και θέλουμε να δώσουμε ευκαιρίες, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορούμε και πολύ εύκολα να παραδεχτούμε - στον ίδιο μας τον εαυτό - ότι η αρχική μας εκτίμηση για κάποιους ανθρώπους ήταν λάθος. Αυτό πονάει. Όχι η αχαριστία ή η εγωιστική στάση των άλλων.
    Πόσο πιο εύκολη θα ήταν όμως η ζωή μας και πόσο πιο ισορροπημένη η συναισθηματική και ψυχολογική μας κατάσταση αν το κάναμε με την ίδια ευκολία που το κάνουμε και με τα καλοκαιρινά ρούχα μας!
    Το κακό, όμως, γι' αυτή μας την ταλαιπωρία ξεκινάει από το γεγονός ότι χάσαμε κάπου στο πέρασμα των χρόνων το παιδί που ήμασταν. Μόνο τα παιδιά έχουν εκείνη την απλότητα στη σκέψη τους, που κάνει τα αυτονόητα... αυτονόητα και τα απλά... απλά. Χωρίς πολύπλοκες ή δεύτερες σκέψεις, χωρίς να παραμονεύει κάπου στη γωνία του μυαλού το συμφέρον, χωρίς να αναγνωρίζει αυτό που θα μπορούσες να κερδίσεις απ' τον άλλον αν ανεχόσουν την απαράδεκτη συμπεριφορά του.
    Για τα παιδιά τα πράγματα είναι απλά. Όταν περνάνε καλά με κάποιον χαίρονται χωρίς να νοιάζονται ποιος είναι, τί δουλειά κάνει, από ποια οικογένεια προέρχεται ή από ποια οικονομική κατάσταση.
    Όταν κάποιος είναι "κακός", απλά είναι κακός και δεν τον θέλουν στην παρέα τους. Και μεταξύ μας συνήθως έχουν δίκιο. Κι έτσι, τα παιδιά όταν αγαπάνε, αγαπάνε πραγματικά. Ολοκληρωτικά, χωρίς όρους, χωρίς συμφέρον, χωρίς συγκεκριμένο λόγο εκτός από τον προφανή. Κι αυτό φίλοι μου θέλει κότσια. Το να αγαπάς δηλαδή απλά, κατανοητά, αληθινά.
    Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, το ξεσκαρτάρισμα μέσα μας, στα συναισθήματά μας κι όταν τα καταφέρουμε ο κάθε... κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...