Πανελλαδικές:Δυο κουβεντες εμπιστευτικά στο αυτι των παιδιων μας...

Χτες ήταν που ένα τοσο δα πλασματάκι έμπαινε φουριόζικο και με φασαρία στη ζωή μας και σήμερα , έφτασε η μέρα που μπαίνει σε μια άλλη «μάχη»  μαζί με χιλιάδες άλλων παιδιών μας, αυτή των πανελλαδικών. Μα από χτες μέχρι σήμερα; Πότε πέρασαν τα χρόνια;

Άτιμο πράγμα ο χρόνος. Πολύ άτιμο. Και κυλάει γρήγορα σα νερό , σαν άμμος μέσα από τα χέρια μας.

Δυο κουβέντες μόνο στ’αυτι, πεταχτά και στα γρήγορα, όπως όταν ήσασταν μωρά:

Να ξερετε ότι είμαστε περήφανοι για εσάς. Πιο πολύ από όλους και από όλα στη ζωή μας.

Σημασία έχει ΜΟΝΟ να είστε ευτυχισμένοι  με τις επιλογές σας και τη ζωή που ανοίγεται μπροστά σας.

Θα είμαστε πάντα εκεί ΔΙΠΛΑ σας. Όχι πίσω ή μπροστά να δίνουμε τον τόνο, αλλά ΔΙΠΛΑ σας , μήπως χρειαστείτε έναν ώμο βρε αδερφε, και θα ξεμακραίνουμε με τρόπο για να βρείτε το χώρο να ανοίξετε τα φτερά σας, για τα δικά σας ταξίδια.

Να πιστεύετε στο εαυτό σας και στα θέλω σας , να τα διεκδικήσετε με πάθος, και να μην αφήσετε ποτέ και κανέναν να σας επιβάλλει τα δικα του πρέπει ή θέλω.

Να διεκδικείτε και να είστε «εκεί» για τον αδύναμο.

Να σηκωθείτε πάνω από μίση, χρώματα, φυλές ή διακρίσεις.

Ό,τι κάνετε τόσα χρόνια , το κάνετε για σας και τα ονειρά σας.

Σημερα δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε το τέλος των πάντων. Μια «μάχη» είναι , ένα μέτρημα με τον εαυτό σας. Είναι ίσως η πρώτη μεγάλη και σοβαρή, αλλά δεν είναι το παν.

Δεν κρίνεται ποτέ κανείς από μια ημέρα, μια κολλα χαρτί, ή ένα βαθμό για την υπόλοιπη ζωή του ή για το τι άνθρωπος θα γίνει.

Να είστε ρεαλιστές και να διεκδικείτε το ανέφικτο.

Αν ποτέ πρόκειται να αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο, εσείς θα το κάνετε αυτό, για όλους μας.

Αυτά και καλό βόλι παιδιά μας.  Το αύριο είναι δική σας υπόθεση.

Γιατί όπως έλεγε και η αγαπημένη μου Κατερίνα «μη βλέπεις εμένα. Μην κλαις. Εσυ εισαι η ελπίδα.»

Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός,
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα, ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Χρήστος Τσεμπέρης.