Δεν είναι έρωτας αν...

   

γράφει η Νάνσυ Νάσκου

Ματιές, γνωριμίες, ατάκες, σπόντες, χαμόγελα, βιαστικά αγγίγματα. Όλα αυτά συνθέτουν την αρχή ενός έρωτα. Μεγάλος ή μικρός η πορεία κι οι λεπτομέρειες θα το δείξουν. Πάντως έρωτας.
    Η βασική αιτία να χαμογελάμε διαρκώς και συνήθως χωρίς προφανή λόγο. Η βασική αιτία που - στην αρχή τουλάχιστον - χανόμαστε από φίλους, γνωστούς και κυρίως χανόμαστε εμείς οι ίδιοι.
    Κι όταν μετά από καιρό ξαναβρισκόμαστε, το δούλεμα πέφτει σύννεφο. Όχι από κακία, αλλά γιατί είθισται.
    Και μπαίνουμε στο στόχαστρο της παρέας κι ίσως είναι η μοναδική φορά που το απολαμβάνουμε πραγματικά.
    Τα ερωτήματα καταιγιστικά: ποιος, πού, πότε, πώς. Έχουμε, όμως, τη διάθεση ν' απαντήσουμε σε όλα γιατί βλέπετε ο έρωτας αυξάνει τις αντοχές και ιδίως τις ψυχικές.
    Κι οι απαντήσεις έρχονται το ίδιο καταιγιστικές. Ήταν αυτό το λοξό χαμόγελο, λες και δεν έχει χαμογελάσει άλλος κανείς. Ήταν το έντονο βλέμμα, λες και δεν σ' έχει κοιτάξει άλλος κανείς. Ήταν η ζεστή φωνή, λες και δεν σου 'χει ξαναμιλήσει άλλος κανείς.
    Και συνειδητοποιείς πως εξηγείς τους λόγους που σ' έκαναν να ερωτευθείς. Είναι ο θαυμασμός, όσα σ' έκανε να νιώσεις, η ανάγκη σου να νιώθεις ότι ανήκεις και σου ανήκουν.
    Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα. Όμως, τελικά έρωτας δεν είναι. Δεν είναι έρωτας αν μπορείς να βρεις τις λέξεις να το εξηγήσεις.
    Έρωτας είναι ΜΟΝΟ όταν στην ερώτηση "γιατί ερωτεύθηκες;", η απάντηση είναι "δεν έχω ιδέα". Γιατί μόνο τότε έχει εμπλακεί η ψυχή κι όχι το μυαλό. Μόνο τότε έχει νόημα τουλάχιστον.