"Μας κατέστρεψαν τα τραγούδια που ακούγαμε"

 

γράφει η Νάνσυ Νάσκου

  Πρόσφατα ανακάλυψα πως υπάρχουν κάποια τραγούδια που μ’ έχουν «πειράξει». Δεν μ’ έχουν ενοχλήσει. Μ’ έχουν πειράξει ως άνθρωπο, μ’ έχουν αλλάξει. Έδωσαν μια στα γρανάζια του μυαλού κι εκείνα άρχισαν να γυρίζουν αλλιώς. Πότε πιο αργά, πότε πιο γρήγορα και κάποιες φορές ανάποδα.

Είναι αυτό που ένας φίλος λέει «μας κατέστρεψαν τα τραγούδια που ακούγαμε». Και είναι σίγουρο πως όλοι το έχουμε πει κατά καιρούς, «αυτό το τραγούδι γράφτηκε για μένα». Όμως είναι διαφορετικό να σ’ έχει «πειράξει» ένα τραγούδι. Να ξέρεις πως με το που το ακούς για πρώτη φορά, δεν περιγράφει εσένα, αλλά περιγράφει αυτό που πρέπει ή καλύτερα αυτό που θέλεις να γίνεις. Αυτό που θέλεις να γίνεις ως φίλος, ως συνάδελφος, ως άνθρωπος γενικά. Κι είναι άλλο να περιγράφουν οι στίχοι του απλά την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή που το ακούς.

    Παύλος Σιδηρόπουλος, Rock n’ roll στο κρεββάτι, παίζει το ραδιόφωνο κι εγώ είμαι κολλημένη σ’ ένα φανάρι στην Κηφισίας περίπου οχτώ χρόνια πριν. Κι ο πρίγκιπας τραγουδάει: «Γουστάρω όταν ακούω αχ τι παιδί είναι αυτό!» και τότε κολλάω.

Θαρρείς και τότε κατάλαβα πώς είναι ο έρωτας. Τόσο δοτικός, τόσο σίγουρος, τόσο απόλυτος. Να γουστάρεις να θαυμάζουν τον άνθρωπό σου και να μην πνίγεσαι σε τιποτένια συναισθήματα ανασφάλειας και ζήλιας. Γιατί ξέρεις πως είναι εκεί για σένα και καμαρώνεις που όλοι το βλέπουν.

    2004, Θέατρο Πέτρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου και το τρελό παιδί της μουσικής τραγουδάει «άσε με να κάνω λάθος, μην παριστάνεις τον Θεό. Δε μ’ αρέσουν οι σωτήρες, δεν γουστάρω να σωθώ». Και ξαφνικά περνάνε μπροστά στα μάτια σου όλα εκείνα τα πρόσωπα που κατά καιρούς το έπαιξαν φίλοι, δυνατοί, σωτήρες και τελικά μόνο αυτό δεν ήταν. Υπάρχουν σωτήρες, αλλά είναι πάντα εκείνοι που όχι μόνο δεν το διατυμπανίζουν, αλλά δεν το παραδέχονται κιόλας όταν το αναγνωρίζεις εσύ για εκείνους.

    Κι επειδή αλήθεια είναι πως οι φίλοι που γίνονται οικογένεια, εκτός από το να είναι εκεί σε βοηθάνε με όποιον τρόπο έχουν να προχωρήσεις και κυρίως μέσα σου, ένας τέτοιος φίλος βρέθηκε δίπλα μου σε μια δύσκολη για μένα περίοδο και μου έμαθε κάτι που μπορεί να θεωρείται αυτονόητο, όμως δεν είναι πάντα. «Μαζί σου το ‘χω μάθει κι αυτό, παραδόξως ν’ αγαπάω κι εμένα όπως εσένα», έγραψε ο Νικόλας ο Άσιμος και ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν τότε για να… το πάρω αλλιώς.

    Παραδέχομαι πως είχα χρόνια ν’ ακούσω ένα τραγούδι που θα καταχωρηθεί μέσα μου στα τραγούδια εκείνα που επηρεάζουν τη συμπεριφορά μου, όμως έτυχε φέτος ένα Σαββατόβραδο και σε μια περίοδο που είχα πολλά να πω, όμως ήξερα πως αν το έκανα η ανακούφισή μου θα προκαλούσε πόνο. Κι έτσι το κράτησα μέσα μου, γιατί όπως τραγούδησε και ο Μάκης Σεβίλογλου «πονώ μα δεν ακούγομαι, σωπαίνω και βροντάει». Σκεφτείτε το λίγο. Έτσι δεν γίνεται όταν έχουμε πολλά να πούμε κι επιλέγουμε να μείνουμε σιωπηλοί; Είναι αυτό που λένε «δεν είναι ότι δεν έχω τι να πω. Είναι ότι αν μιλήσω θα πονέσεις περισσότερο από μένα κι έτσι επιλέγω τη σιωπή».

Τελικά τα τραγούδια μ’ έφτιαξαν σαν άνθρωπο…