Η θεωρία των ταξί...

 

γράφει η Νάνσυ Νάσκου

  Ο καθένας μας κατά καιρούς βγάζει τις δικές του θεωρίες περί έρωτος, ανάλογα με τα όσα ο ίδιος έχει ζήσει. Έτσι κι εγώ... επινόησα την θεωρία των ταξί. Θα μου πείτε τί σχέση μπορεί να έχουν τα ταξί με τον έρωτα. Κι όμως! Στα δικά μου μάτια - και κυρίως εκείνα της ψυχής - είναι το ίδιο αναγνωρίσιμα.
    Όσο εύκολα αναγνωρίζεις ένα ταξί στο δρόμο, άλλο τόσο εύκολα αναγνωρίζεις και τον έρωτα. Για να μη σας πω ότι εκείνον τον αναγνωρίζεις ακόμα και ανάμεσα σε χιλιάδες κίτρινα αυτοκίνητα. Με την ίδια ευκολία που θα αναγνωρίζαμε ένα ταξί ανάμεσα σε άλλα κίτρινα αυτοκίνητα, το ίδιο εύκολα αναγνωρίζουν τα μάτια της ψυχής μας τον μεγάλο έρωτα.
    Δεν χρειάζεται να το ψάξεις και πολύ. Το ξέρεις από την πρώτη ματιά, από το πρώτο λοξό χαμόγελο, από το πρώτο κατέβασμα του βλέμματος όταν εκείνο συναντηθεί αναπάντεχα με το δικό του.
    Και μετά είναι το σώμα σου που χτυπάει συναγερμό. Ανεβαίνουν οι παλμοί όταν τον δεις στο βάθος να πλησιάζει. Ιδρώνουν τα χέρια που ξαφνικά κάνουν ανεξέλεγκτες κινήσεις χωρίς νόημα. Διαστέλλεται η κόρη των ματιών για να είναι σίγουρη ότι θα φυλακίσει την εικόνα του και μαζί κάθε λεπτομέρεια, κάθε σπασμό του προσώπου του. Ενεργοποιείται η όσφρηση για να απομνημονεύσει την μυρωδιά του.
    Κι ύστερα ακολουθεί εκείνο το άβολο διάστημα που ενώ είσαι ευτυχισμένος μόνο και μόνο που στάθηκες τυχερός να το ζήσεις, ωστόσο βιάζεσαι να φτάσεις στο σημείο μηδέν. Ή μάλλον στο ένα.
    Τότε που θα ειπωθεί το πρώτο υπονοούμενο. Εκείνη η πρώτη λέξη που έχει ξεκάθαρο στόχο κι όμως ο ενθουσιασμός κι η επιθυμία για το δεύτερο βήμα σε κάνει να αμφιβάλλεις ακόμα και για όσα είναι ολοφάνερα.
    Είναι η αγωνία της έκβασης, μάλλον. Ο φόβος μήπως κάτι "στραβώσει". Μήπως κάτι δεν είναι όπως φαίνεται ή όπως θα ήθελες να είναι. Και τότε ο φόβος γιγαντώνει. Και σε οδηγεί να πιέσεις καταστάσεις για να πάρεις απαντήσεις σε ερωτήματα που σε τρώνε και που ίσως να μην έχουν καμία απολύτως βάση. Ωστόσο, δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό. Έτσι είναι ο έρωτας.
    Φουριόζος, σαρωτικός. Σου κλέβει σκέψη, μνήμες, στιγμές. Και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο τον αποζητά η ανθρώπινη φύση. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο τον αναγνωρίζει αμέσως, όπως θα αναγνώριζε... ένα ταξί στο δρόμο.