ΦΟΒΟΣ? ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΡΕΣΤΑΡΤ!

Το Πνεύμα, η Αλήθεια και η Αγάπη ως ενέργεια και δόνηση θα νικήσει. Γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου!

ΦΟΒΟΣ

Μερικοί φοβούνται ακόμα και τους γονείς τους. Το δάσκαλο. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό. Ποτέ δεν με απασχόλησε. Μια χαρά το χειρίστηκα.

Απο μηνών κιόλας. Ούτε ο παπάς ούτε η μαμά ούτε ο δάσκαλος ούτε ο μπαμπάς. Ούτε το καρεκλάκι ούτε το παρκάκι ούτε η γιατρός. Κανείς δεν μπορούσε να μου επιβάλει τη γνώμη του Από μηνών κιόλας. Δεν ξέρω γιατί!

Ούτε η γειτόνισσα ο θείος και η θεία και όλο μου το σόι. Ούτε τον αστυνόμο ούτε τον ένστολο Ίσα ίσα τους θαύμαζα.

Ούτε το αγόρι που μου έριξε γροθιά στην πρώτη δημοτικού. Ούτε το αγόρι που μου άρπαξε την κόλα του διαγωνίσματος για να αντιγράψει. Ούτε το κορίτσι που μου τράβηξε τα μαλλιά που μου κόλλησε μια τσίχλα. Μια χαρά το χειρίστηκα.

Ούτε η διευθύντρια που χλεύαζε. Ούτε τα τεστ τα διαγωνίσματα και οι δήθεν απειλές τύπου θα πετύχεις μόνο αν... Τι σημαίνει μόνο αν? Εσύ θα αποφασίσεις για εμένα? Γελάστηκες Εγώ θα αποφασίσω για μένα. Γιατί έχω γνώμη κριτική σκέψη και άποψη Πάντα είχα. Να είναι θέμα χαραχτήρα?

Ούτε ο γιατρός ούτε η βελόνα Ούτε ο χειρουργός. Κανένας. Ούτε οι δυσκολίες ούτε η φτώχεια, ούτε οι σπουδές οι ατελείωτες ώρες οι μήνες τα ξενύχτια. Ούτε ο χαμός του πατέρα. Στα 20. Τίποτα. Ούτε όταν κατάπια μια βελόνα από περιέργεια ούτε όταν έσπασα τα μούτρα μου ως πιτσιρίκι και μου τα έραβαν. Εγώ το βιολί μου Διαφήμιση στο γιατρό έκανα.

Τι σημαίνει να φοβηθώ κάποιον Γιατί να τον φοβηθώ? Είναι καλύτερος από εμένα? Είναι πιο έξυπνος? Είναι σοφότερος? Είναι αυστηρός? Και εμένα τι με νοιάζει? Εγώ πρέπει να αποφασίζω για τη ζωή μου Με σύνεση. Με εγκράτεια.

Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να διεκδικούν τη ζωή που τους ανήκει. Τη χαρά την αγάπη την ξεγνοιασιά. Μπλέχτηκαν στο δίχτυ της αριστείας της τελειομανίας της ευπρέπειας. Της δήθεν ευπρέπειας Της τεχνολογίας Δεν μπορούμε μας έχει παγιδεύσει.

Αναζητούμε ουτοπίες ικανοποίηση στιγμές εκστασιασμού μέσα από λάθος πράγματα. Ξεχάσαμε να μιλάμε ο ένας στον άλλον να χαιρετάμε να χαμογελάμε κ ας μην γνωριζόμαστε.

Τρέχουμε Γιατί τρέχουμε? Που πάμε και τι ψάχνουμε?

Και τα παιδιά? Οι μαθητές? Η παιδεία? Φθίνει Γιατί? Γιατί όλα έγιναν τόσο ιδανικά τόσο επιθυμητά τόσο ανταγωνιστικά τόσο πολλά υποσχόμενα που έχασαν την αξία τους Έχασαν οι σπουδές την αξία τους. Ακούτε? Το πολυτιμότερο αγαθό μετά την υγεία η μόρφωση και καλλιέργεια του νου έχασε την αξία του. Πως το αφήσαμε αυτό να γίνει?

Έρχεται κάποια στιγμή ο κορεσμός Και όταν έρθει τίποτα δεν είναι αρκετό τίποτα δεν μας ικανοποιεί πλέον.

Γιατί άραγε ?

Άννα Κουτσομυτέλλη CertSocSci., Adv Dip Ed, PostGrad TESOL., M.Ed.