Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών: «Ενα φιξάκι φίλε δεν είναι παρά μια στιγμή ,κι όμως μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή.»

του Χρήστου Τσεμπέρη

Η παραμύθα της πρέζας   τραβάει κάθε μέρα στο σκοτεινό βυθό της  όχι μόνο το χρήστη και τη δική του ζωή, αλλά σα δίνη και όλο τον οικογενειακό και κοινωνικό του περίγυρο.

Η σωματική εξάρτηση , οι πόνοι και η ψυχική εξάρτηση  για το καθημερινό «φιξάκι» , τις "αναγκαίες γραμμές» , οδηγεί σε δρόμους αυτοκτονικούς και συμπεριφορές ακόμη και βαριά παραβατικές.

Η λύση, ασφαλώς,  δεν είναι η καταστολή , ή εν πάση περιπτώσει η καταστολή με στόχο τον άρρωστο χρήστη.

Πέρασαν χρόνια πολλά με τη μάστιγα αυτή και ως κοινωνία περάσαμε όλα τα στάδια. Αδιαφορήσαμε γιατί δεν ήταν λέει  δικό μας θέμα.  

Μετά ξορκίσαμε το κακό λες και με ευχολόγια κατι θα γινόταν.

Περιθωριοποιήσαμε και στοχοποιήσαμε τον εύκολο στόχο, το χρήστη, το «πρεζόνι», τους... αλήτες αυτούς και αφήσαμε το διακινητή να κάνει πάρτυ με τις ζωές των παιδιών μας.

Μετά έγινε καραμέλα στα στόματα «ειδικών» και μη η πάταξη του φαινομένου και η άγρια καταστολή. Έτσι γενικά.

Και το πρόβλημα, όχι μόνο παρέμενε, αλλά γιγαντωνόταν. Χτυπούσε ολοένα και συχνότερα τις πόρτες μας. Ακόμη και των πιο «αθώων» του αίματος.

Αργότερα χωριστήκαμε στους του «στεγνού προγράμματος» με αυτούς της χορήγησης υποκαταστάτων.

Στη μέση πάντα ο ανήμπορος και κοινωνικά και ποινικά διωκόμενος  χρήστης.

Τελευταία δείχνουμε ως κοινωνίες να έχουμε καταλάβει ότι  ο χρήστης είναι άρρωστος που χρήζει θεραπείας. 

Ότι ο ρόλος της οικογένειας και του περίγυρου, όσο και της πολιτείας είναι ανατικατάστατος. Όχι ως συμμέτοχος του προβλήματος , αλλά ως δραστικός παράγοντας συμπαράστασης  και βοήθειας για να βγει από την παραμύθα ο χρήστης.

Ότι  εκτός της καταστολής, υπάρχει η πρόληψη, η ενημέρωση και κυρίως η κοινωνική επανένταξη  του «καθαρού» πλέον αρρώστου – χρήστη, μήπως και διώξουμε κάποια στιγμή το κοινωνικό στίγμα που εμείς οι… υγιείς με άνεση χαρίζαμε.

Ότι μπορούμε , μέσω των ειδικών που έμαθαν και ζουν μεσα στο πρόβλημα, να προσφέρουμε λύσεις  και κυρίως βοήθειες.

Μένει όμως πάντα η βασική  συνθήκη, που χωρίς αυτήν δε μπορεί να γίνει τίποτα: ΕΣΥ. Χωρίς εσένα αποκλείεται!

Βλέπεις η «παραμύθα» είναι πολύ μοναχική και θέλει δύναμη να βγεις. Αλλά είναι στο χέρι σου και μόνο στο χέρι σου αυτή η απόφαση.

Και είναι και δύσκολη. Κι έχει και  ζόρι τρελό. Αλλά σου δίνει τη ζωή σου πίσω. Και μόνο εσύ μπορείς να το τραβήξεις το λούκι αυτό. Εμείς οι άλλοι, μόνο δίπλα μπορούμε να είμαστε. Και θα είμαστε.

Γιατί κατά πως έλεγε και ο Παύλος στο «Η» του, που το λογοκρίνανε το το ’80 και μετά δεν το’ παιζε στις συναυλίες του, μεχρι να φυγει, χτυπημένος από την "αρρώστια" με το χέρι που έπαιζε την κιθαρα του παράλυτο:

«Ενα φιξάκι φίλε δεν είναι παρά μια στιγμή ,κι όμως μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή.»

Μην αφήσεις να σε τραβήξει άλλο...