" ..Βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε… Η γη
χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς… ωραίους σαν από τύμπανο παλιό… κάτι
γίνεται… κάτι γίνεται..."
χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς… ωραίους σαν από τύμπανο παλιό… κάτι
γίνεται… κάτι γίνεται..."
Πρώτη φορά στην πορεία για το πολυτεχνείο, εκεί στα τέλη του '70, με πήγε ο πατέρας. Ήταν πολύ φρέσκο. Χιλιάδες κόσμου, συνθήματα, τραγούδια, και βλέμματα καθαρά…
Δέος, η μόνη λέξη στο μυαλό μου.
Πρώτη φορά μόνος
μου, πήγα το 80,με μια ωραιότατη αποβολή από το σχολείο, παράσημο. Δε
μας άφηναν τότε... Ξανά χιλιάδες ο κόσμος. Δραματική πορεία. Οργή, φόβος
και θυμός από το αίμα, της Κανελλοπούλου και του Κουμή, ανάκατα στο
κεφάλι μου… κι ένα μεγάλο ΟΧΙ ΠΙΑ, οι λέξεις στο μυαλό μου.
Και πώς
τα φέρνει η ζωή… πρώτη φορά που κράτησα στα χέρια μου τη σημαία του
πολυτεχνείου ήταν το 85. Εκεί που είχαν πέσει Κουμής και Κανελλοπούλου.
Εκεί ήρθε η σειρά μου από την ΕΦΕΕ να την κρατήσω. Για πρώτη φορά.
Ανατριχίλα και θα τον αλλάξουμε τον κόσμο οι λέξεις στο μυαλό μου.
Έκλαιγα και ντρεπόμουν κιόλας μη με δουν με δάκρυα στα μάτια… τα χέρια
έκαιγαν, τα μάτια έκαιγαν, ολόκληρος μια φωτιά και οι άλλοι όλοι το
ιδιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου